Sen…
Uzun bir ara ve yine ben…
Ve sen arındın aşklarından…
Ve 2 gün sonrayı beklemektesin yavaştan…
***
Ben…
Yalnız ve yazar…
Haykırışlarımı dile dökerken…
Sizler için okunabilir yazılar…
Ve blog akımında değişiklik yaparken…
***
Onlar…
14 Şubatı beklerken…
Ellerinde yüzlerinde mutluluklar açarken…
Bizler yalnız ve ağrıyan yüreğimizle bişiler karalarken…
Onlar yalan sevdalarını sokaklarda kaybederken…
Yalnız Değiliz Hiçbirimiz…
Bugün… Her geçirdiğim saatte, “akrep”in “yelkovan”ı kovalamaya çalışma çabasını izlediğim gibi… Sıcak çikolata kupasını alıp bedenimden büyük dağlara baktığım bir gün değil… Bugün... Farklı, Sıcak, Sevimli, Güzel ve En önemlisi Bana hep değer veren, beni anlayan, aynı duyguları paylaştığımız biricik “Seval” söylediği sözleri şimdi daha iyi anlıyorum… Tereddütlü dudaklarından dökülen sadece “Yalnız değilsin, senin birçok arkadaşın var…” sözünün anlamını bugün pekiştirmiş oldum… Hava karanlıktı… Kendimden 1 – 2 yaş küçük mahalle arkadaşlarımla kendimizi bugün bayağı yormuştuk… Küçük olduklarından dolayı onlar yorulmamıştı… Annemin bana küçükken hep “Oğlum sen hiç yorulmaz mısın?” dediğini hatırlıyorum… Onlarda öyleler işte… Eskiden çok hareketli olan ben bacaklarımı hissedilmez halde, yorgun ve yorgun gözlerimle onların “Saklambaç” oynamalarını izliyorum… Arada bende katılıyorum… Çocukluğumu bilgisayarıma adadığım günlere inat… Çocukken nereye taşınsak hiç dışarıda arkadaşım olmamıştı… Hep evin içinde hayali düşmanları, silahlarımla “dıkşın, dikşin” diye öldürmekle geçmişti… Çünkü bir kardeşim bile yoktu benle oynayacak… Tek çocuğum hala… Bunlarının acısını çocuklarla oynayarak geçiriyorum diyebilirim… “Ebe” yaptılar beni… Bilirsiniz saklambaçta saklananları bulan kişi… Bekledim çıkan yok… 1 – 2 kişi yorgunluğumdan faydalanıp beni ebelediler… “Ebeyken Ebelenmek” faciası diyebilirim… Bende o iki arkadaşıma “Ben gidiyorum kendinize iyi bakın…” dedim… “Batuhan” adındaki hayranlarımdan benimde çok sevdiğim mahalle topluluğundan küçük bir isim bana sarılıp “Kutay abi gitmeee” diyor ve bende yarın devam diyorum… Yorgun gözlerimle… Eşofman üstümü omzuma atıyorum… Topumu elime alıyorum ve apartmanımızın arkasında bulunan mekandan ayrılıyorum… Oynadığımız maçta ayağıma aldığım birkaç darbeyle karanlıkla seke seke yürürken… Oyundan kopup gecenin karanlığında sadece beni aydınlatan kısık bir sokak lambası eşlik ediyor daireme kadar… O zaman daha iyi anlıyorum… Beni seven çok kişi var ve yalnız değilim… Eyer Biricik “Seval” olmasaydı bunların değerini anlamam güç olurdu diye düşünüyorum…"Yalnız Değiliz Hiçbirimiz" Öyle değil mi?_
Kayıtlar
Tüm Yorumlar
